We are proud to present our second release at Vernacular, a CD with solos and duos from Colin Webster & David Birchall.
This album captures a concert at the end of May 2015 with both musicians laying down solo music before playing some vital duos together. Having worked previously/since in trio and quartet variously with Andrew Cheetham, Otto Willberg and Rogier Smal this recording captures in open detail the guitar/saxophone interaction which is one of the key elements that mark out the larger groups.
The CD comes with a cover image based on sound drawing on the audio by David, housed in carefully designed and handprinted letterpressed packaging made by the Cleeve Press in Leicester.
David Birchall: electric guitar
Colin Webster: tenor saxophone
Recorded by Daniel Kordik on 28th May 2015 at Long White Cloud, London, England
Mastered by Dom at Bojanic Audio
Image by David Birchall
Design and Print by Nicholas Birchall at Cleeve Press
Vernacular Recordings 002
Reviewed by Paul Magree
weneednoswords.wordpress.com/2016/09/04/david-birchall-and-colin-webster-gravity-lacks/
"This second release in the burgeoning Vernacular Records’ discography continues the label’s run of uncompromising free improvisation. You get a track each of Webster and Birchall solo, and then a couple of duets – one short (ish) and the other longer – all delivered with a brutal efficiency that leaves the listener punch drunk and dazed, wondering where the next sonic uppercut is coming from. The pair are no strangers to We Need No Swords but I’m not sure whether I’ve heard them together in this configuration – although a blistering quartet set in the basement of the Hundred Years’ Gallery last summer, with Andrew Cheetham and Otto Wilberg the other two names on the team sheet, refuses to fade from my frontal lobes.
Here, too, both players are in blazing form, with all of the music coming from a single live date, at the Long White Cloud gallery in Hackney in May last year. Webster’s solo is an abrasive, immersive attack, moving from brassy whooshes of air through wasp-swarm growls to elongated melancholic howls. It’s a more extroverted performance than the bitten, mouthy clicks and snarls of Antennae, his solo release from a couple of years back and the grittiness of his sax & turntable duo with Graham Dunning. Here, his long tones occasionally verge on a John Butcher-like metallic abrasion, but even as he pushes out those gargantuan streams of breath, Webster can’t help mussing them up, his clicks and snaps adding serrated edges to the smooth expanses of tone, adding texture and depth to what might otherwise be cerebral abstraction. That said, I’m a fan of this type of stuff – the further out the better – but even to these less than impartial ears, these almost-corroded, near-monolithic barrages are some of the best things I’ve heard Webster play.
Birchall, meanwhile, brings a bloody-minded, almost obsessional, focus to his solo set. He’s developed a unique and idiosyncratic language for his playing that merges brute physicality with a kind of shimmering, fuzzy elegance. I’ve only seen him perform once (the aforementioned quartet) and I couldn’t really see what he was doing, so I’m not entirely clear how Birchall achieves the gluey, shining splinters of sound that are the hallmarks of his technique, but I like it. The methodology seems to combine frenzied rubbing with a gritted-teeth forcing of the plectrum between the strings, a kind of obstinate incantation to awake spirits that have lay dormant in his instrument until now. Above all that, however, there’s a torrent of glassy, ringing notes that flutter around the high end, their overlapping, jostling plinks like a dolls-house full of miniature crockery tumbling through a typhoon. There’s nothing a conventional guitar teacher would recognise and that’s all to the good.
Put these two together and you have a positively unholy row. The first duet is a noisy stormer, at times recalling the murky chaos of those early Brötzmann ensembles, Birchall sweeping a curtain of scuzzed out noise across the whole scene as Webster grumpily punches holes through the din. There is, of course, a tendency in these types of situation for each player to retreat into their solipsism and jam out a crowd-pleasing full-spectrum howl. That’s not quite the score here, although neither is it smug mutual adoration. It’s more like a perpetual advance and retreat, with neither player ever gaining the upper hand yet both seeming satisfied with irregular, abrasive interventions rather than all-out dominance. There’s an early moment of rapture about three minutes in, Webster’s restless buzzes merging with Birchall’s crazed scrunch for a glorious tide of fuzzy wailing whose bellicose density belies the relatively few personnel responsible for the racket. It’s a nice contrast with the freezing fog that sets in two-thirds of the way through, Webster’s eerie hoots twisting between an oily slick of guitar drone.
The second duo is a more restrained affair, Webster and Birchall taking a granular, reductionist approach to create a tapestry of sibilant hisses and messy rattles that brings to mind Adam Bohman wrestling with a giant balloon sculpture. It’s a lovely swerve into detail for the duo after the tumult of the previous piece, preventing them (and us) from simply riding the energies released until they dissipate. The filth and the fury may be corralled into narrow vessels but the power still emanates."
and from
Opduvel.com opduvel.com/2016/05/24/78/
"Het mag eigenlijk geen verbazing wekken dat gitarist David Birchall en saxofonist Colin Webster een duo-album uitbrengen. De muzikanten mogen dan verschillende instrumenten bespelen, hun muzikale aanpak is te vergelijken. Beiden gaan niet voor de gemakkelijke weg, doen niet aan het ‘pleasen’ van de luisteraar, maar zoeken hun eigenwijze weg in een weerbarstig muzikaal landschap. En daarbij vinden zij elkaar, zo blijkt op ‘Gravity Lacks’, dat op cd wordt uitgebracht op Birchalls Vernacular Recordings.
Vorig jaar waren Webster en Birchall al samen te horen op het door Websters Raw Tonk label op cassette uitgebrachte ‘Night Streets Of Madness’, samen met drummer Andrew Cheetham en bassist Otto Willberg. Een sterk album bestaande uit drie lange tracks met veel aftastend spel gecombineerd met een enkele goed geplaatste kakofonie. Op ‘Gravity Lacks’ is bij gebrek aan drums en bas de muzikale vrijheid voor het duo nog veel groter en van die vrijheid wordt gretig gebruik gemaakt.
De cd opent met een solo van Colin Webster, die op dit album tenorsax speelt. Voor wie bekend is met zijn werk, moet de onorthodoxe speelstijl van de Brit geen verrassing zijn, en toch weet Webster altijd weer te verrassen. Zo ook hier, met een solo waarin alles uit de kast wordt getrokken qua speltechnieken en vervreemdende saxklanken. Geen lieflijkheid, geen warmte, geen vloeiende melodielijnen, maar veel scherpe, snerpende en gemene klanken. Maar niet alleen dat. Zo opent de solo met het blazen van lucht en het gebruik van de kleppen, dat overgaat in een saxgeluid dat klinkt alsof een zwerm insecten rond je hoofd vliegt. Webster is op zoek naar nieuwe geluiden en vindt die bijna onophoudelijk. De ene keer klinkt zijn instrument hard en metalig, de andere keer zacht, maar nooit rustig. Want rust krijg je als luisteraar niet van Webster. Zijn solo blijft aandacht vragen en dat is precies wat Websters spel zo bekoorlijk maakt.
Vervolgens is het de beurt aan Birchall voor zijn lange solo op elektrische gitaar. De man uit Manchester weet tegelijkertijd verschillende en bijzondere gitaarklanken te produceren, zonder echte akkoorden en zonder enig effectbejag. Het valt niet mee al die klanken direct te vatten, maar het speelse experiment imponeert van meet af aan. Evenals Websters solo is ook die van Birchall een onorthodoxe, fragmentarische en onrustige. Na dik tien minuten wordt het spel robuuster en noisier, maar er wordt niet gestaag naar een te verwachten climax toegewerkt. Er is geen rechte weg, maar er is ook geen sprake van chaos. Achter elke gespeelde noot schuilt een idee, althans zo lijkt het. Na veertien minuten treedt een verstilde fase in en maken de korte plaagstoten van noten even plaats voor een paar lange tonen. Het is een kortdurende rust, want al gauw treedt met hoge tonen de nervositeit weer in. Een prachtige, vindingrijke solo.
De laatste twee stukken op ‘Gravity Lacks’ zijn duo-stukken. Het koortsachtige spel dat ook de solo’s kenmerkt, wordt vrolijk voortgezet in Duo 1. Beide spelers geven gas aan het begin en de klanken van sax en gitaar grijpen als vanzelf in elkaar, waarbij ieder toch zijn eigen ruimte creëert en neemt. In het oog springend is het percussieve spel van Birchall, maar vooral het kabaal dat al snel wordt geproduceerd maakt indruk. Alsof de solo’s een opmaat waren voor de gezamenlijke aanval van het Engelse tweetal. Het duurt natuurlijk weer niet lang, want beide muzikanten zijn veel te grillig van aard om lang in hetzelfde stramien te blijven spelen, maar gedurende het stuk wordt meermaals hard en vinnig uitgehaald. Het stuk klinkt een stuk minder fragmentarisch dan de solo’s en de overgangen tussen de harde en rustiger gedeelten zijn minder abrupt. Vooral de manier waarop de muzikanten schijnbaar achteloos op elkaar inspelen maakt van Duo 1 een bewogen en opwindende luisterervaring.
Duo 2 is maar half zo lang als Duo 1 en in dit stuk wordt wat bedachtzamer gemusiceerd. Zeker het begin is onderzoekend, alsof Birchall en Webster als zijnde elkaars prooi naar elkaar loeren, om elkaar heen draaien en vervolgens voorzichtig maar met vijandigheid toenadering zoeken. Uiteindelijk vindt het gevecht plaats dat eindigt zonder winnaar. Of liever: met twee winnaars.
De titel ‘Gravity Lacks’ kon niet beter gekozen zijn voor dit album, waarin je als luisteraar geen houvast krijgt aangereikt van de muzikanten, er geen bodem is om op te staan. Wat er wel is, is experimentele muzikaliteit van uitzonderlijke klasse. De onrust regeert op deze plaat, maar het is een avontuurlijke en fascinerende onrust, gecreëerd door twee excellente exponenten van de Britse vrije improscene."
released April 3, 2016
